വിണ്ണിലലിഞ്ഞ സുഗന്ധം….

ഒരു നനുത്ത രാത്രിമഴ പോലെ പെയ്തൊഴിഞ്ഞ വസന്തമായിരുന്നു സുഗതകുമാരിടീച്ചർ.. നരകതുല്യമായ അനേകായിരം ജീവനുകൾക്ക് സ്നേഹം കൊണ്ട് സ്വർഗംനിർമിച്ച് യാത്രയായ മലയാളത്തിന്റെ പ്രിയ കവയിത്രി.. ലഭിച്ച വെയിലിനും, ചുമടിനും, കാടിനും, കിളികൾക്കും, കുത്തിനോവിച്ച വേദനകൾക്കും വരെ നന്ദിചൊല്ലിയടർന്നുവീണ നനുത്ത സുഗന്ധം…

മക്കളുടെ നന്മമാത്രമാഗ്രഹിക്കുന്ന ഒരു അമ്മ മനസ്സായിരുന്നു സുഗതടീച്ചറുടേത്.. അനുസരണയില്ലാത്ത കുട്ടികളെ ഒരുപാട് ശകാരിച്ചു.. തെറ്റുകളെ വാക്കുകളുടെ ചുവന്ന മഷിയാൽ അടയാളമിട്ടു… ഒരു മാത്രപോലും തിരിഞ്ഞുനോക്കാൻ തുനിയാതിരുന്ന നമ്മൾ അതൊന്നും കണ്ടതേയില്ല.. കേൾക്കുവാൻ ചെവിയോർത്തിരുന്നതുമില്ല… എങ്കിലും അമ്മ പറഞ്ഞുകൊണ്ടേയിരുന്നു… ഒടുവിൽ പ്രാണൻ പകുത്ത് മരിച്ചുവീഴാറായ കാടിനും തകർന്നുവീഴാറായ ഹൃദയത്തിനും നൽകി സ്നേഹം കൊണ്ട് മായ്ച്ചുകളയാനാവാത്ത കയ്യൊപ്പുചാർത്തി പതിയെ പറന്നകന്നുപോയി….

മരണത്തിനു നൽകേണ്ട ബഹുമതികളൊക്കെയും എതിർത്തിരുന്ന ടീച്ചർ ആഗ്രഹിച്ചിരുന്നത് ശവപുഷ്പങ്ങളില്ലാത്ത ആചാരവെടിമുഴങ്ങാത്ത ശാന്തമായ മടക്കമായിരുന്നു… അന്ത്യാഭിലാഷം നിറവേറാതെ ആ കവിമനസ്സ് തേങ്ങിയിരിക്കാം… എങ്കിലും അനുസരണയില്ലാത്ത മക്കളുടെ നന്മയ്ക്കുവേണ്ടി പ്രകൃതിയെപ്പോലെ ആ അമ്മമനസും പ്രാർഥിച്ചിരിക്കാം……

ഭ്രാന്തിയെപ്പോലെ അഴിച്ചുലച്ച മുടിയുമായി വന്ന ‘രാത്രിമഴ’യുടെ കുളിരിലൂടെ എന്റെ ഹൃദയത്തിലേക്ക് കടന്നു ,പിന്നീട് തന്നെയറിയാത്ത കൃഷ്ണനെ മനസ്സിൽ ധ്യാനിക്കുന്ന രാധയായി, ചിറകൊടിഞ്ഞു വിലപിച്ച കാട്ടുപക്ഷിയായി,അനാഥയായ പെൺകുഞ്ഞായി അങ്ങനെ അങ്ങനെ വാക്കുകളിലൂടെ എന്നിലേക്ക് കിനിഞ്ഞിറങ്ങിക്കൊണ്ടേയിരുന്നു…..

ഒരിക്കൽപോലും നേരിൽ കണ്ടിട്ടില്ലയെങ്കിലും ആ മരണം നനയിച്ച എന്റെ കണ്ണുകൾ പറയുന്നുണ്ടായിരുന്നു എന്റെ ഹൃദയം താങ്കളെ ആരാധിച്ചിരുന്നു…. ഒരു നിമിഷമെങ്കിലും താങ്കളെപോലെയാവാൻ കഴിഞ്ഞെങ്കിലെന്ന് ഞാൻ പ്രാർഥിച്ചിരുന്നു…

നന്ദി… കാലത്തിനു കെടുത്താനാവാത്ത ആ തീ സ്നേഹമാണെന്ന് പഠിപ്പിച്ചതിന്… ജീവിതം കൊണ്ട് കാണിച്ചുതന്നതിന്…… എന്നെന്നും പ്രിയപ്പെട്ട സുഗതകുമാരി ടീച്ചറിന് പ്രണാമം…🙏